papusza

WODA, KTÓRA WĘDRUJE
 
Już dawno przeminęła pora
Cyganów, którzy wędrowali.
A ja ich widzę:
są bystrzy jak woda
mocna, przejrzysta,
kiedy przepływa.
I domyślić się można,
że przemówić pragnie.
Biedna, nie zna żadnej mowy,
żeby nią gadać, żeby śpiewać.
Coraz to pluśnie tylko srebrnie,
zaszemrze jak serce
woda mówiąca.
Tylko koń, co na trawie się pasie
niedaleko stajni
słucha jej i szum rozumie.
Ale ona nie ogląda się za nim,
umyka, odpływa dalej,
by oczy nie mogły dojrzeć
rzeki, która wędruje.
 
 
 
 
ÁGUA, EM ANDAMENTOS
 
Dos ciganos, há muito se não ouve
o tropel errante
Já há muito passou o tempo
dos ciganos, que vagavam.
Estou a vê-los:
ágeis como água
fortes, claros,
ao fluir.
Leio as linhas da água
mostrando-me o seu desejo de fala.
Não sabe ela nenhuma língua,
para linguar, para cantar.
A cada pulsão apenas goteja em prata,
estrepita como um coração
a sua fala.
Só o cavalo a pastar relva
no estábulo permanece à sua beira
ouve e compreende os seus sons.
Mas ela não olha para ele,
foge, flui para longe,
para que os olhos não vejam
o rio que corre.